dr Tadeusz Strumiłło ps. „Szumiący Dąb” – doktor filozofii, pedagog, instruktor harcerski, harcmistrz Rzeczypospolitej. Przez lata mieszkał w rodzinnym majątku w Książniczkach.

Urodził się 30 kwietnia 1884 r. w Śmile (dzisiejsza Ukraina), gimnazjum ukończył w Kijowie, studia rolnicze odbył na Uniwersytecie Jagiellońskim, a studia filozoficzne w Krakowie, Londynie i Rzymie.

Był współtwórcą harcerstwa w Polsce. Od początku włączył się w organizowanie polskiego skautingu. W 1911 r. wszedł do Naczelnej Komendy Skautowej jako sekretarz. W sierpniu 1912 r. wraz z Jerzym Grodyńskim prowadził pierwszy kurs skautowy w Poznaniu.

W latach 1918-1921 był Naczelnym Inspektorem Harcerstwa w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. Na Zjeździe Zjednoczeniowym w Lublinie 1-2 listopada 1918 r., został wybrany do Naczelnej Rady Harcerskiej, a następnie został jej przewodniczącym. Wszedł do pierwszego Naczelnictwa ZHP. W roku 1920 został wiceprzewodniczącym ZHP, a w okresie od 10 listopada 1923 r. do 18 kwietnia 1925 r. był przewodniczącym ZHP. W latach 1921-1923 wydawał czasopismo „Harcmistrz”, częściowo je redagując i finansując. W latach 1926-1931 był przewodniczącym Biura Skautów Słowiańskich z siedzibą w Pradze. W roku 1933 został wybrany na członka 9-osobowego Światowego Komitetu Skautowego.

Przez całe swoje dorosłe życie był pedagogiem. Wykładał na Uniwersytecie Jagiellońskim, Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, pracował w gimnazjum i internacie w Wieluniu, seminariach nauczycielskich w Mysłowicach i w Tarnowskich Górach. W latach 1930-35 wykładał w Instytucie Pedagogicznym w Katowicach. Od 1938 r. był wykładowcą na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu i w tamtejszym Pedagogium.

Był człowiekiem głęboko religijnym. Przez wiele lat był członkiem Eleusis – stowarzyszenia o zabarwieniu religijno-filozoficznym, które szerzyło idee odrodzenia narodowego i odnowy moralnej. Członkowie stowarzyszenia byli abstynentami – zasada ta zostało przeniesiona do Prawa Harcerskiego.

W czasie wojny polsko-sowieckiej w 1920 r. wstąpił jako ochotnik do wojska i przebył całą kampanię w załodze pociągu pancernego „Bartosz Głowacki”.

W czasie drugiej wojny światowej, wysiedlony w 1941 r. z Poznania, osiadł w rodzinnym majątku w Książniczkach, gdzie udzielał schronienia partyzantom i osobom poszukiwanym oraz uczestniczył w tajnym nauczaniu. Utrzymywał ścisły kontakt z Szarymi Szeregami i całą konspiracją harcerską

W roku 1945 majątek w Książniczkach, który nie powinien podlegać parcelacji, jako ze nie liczył więcej niż 50 ha użytków rolnych, został bezprawnie zagrabiony w ra­mach „reformy rolnej” i przejęty na rzecz Skarbu Państwa. Wcześniej Tadeusz Strumiłło założył w Książniczkach imponującą „książni­cę” – liczący wiele tysięcy tomów wielojęzyczny księgozbiór, który po parcela­cji majątku został przekazany Bibliotece Jagiellońskiej w Krakowie.

Po utracie majątku w Książniczkach osiadł w Poznaniu. Kontynuował rozpoczęte w 1938 r. wykłady na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza, w Studium Wychowania Fizycznego wykładał metodykę wycieczek krajoznawczych i metodykę harcerską. Wykładał także przez kilka lat historię filozofii w Seminarium Duchownym Zgromadzenia Chrystusowców. Będąc na emeryturze prowadził lektorat języka rosyjskiego na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza.

W 1956 r. włączył się w odbudowę harcerstwa. Na Krajowym Zjeździe Działaczy Harcerskich, obradującym w dniach 8-10 grudnia 1956 r. w Łodzi został wybrany w skład Rady Naczelnej ZHP, 18 grudnia 1956 r. powierzono mu także przewodniczenie Komisji Historycznej Rady Naczelnej ZHP.
Zmarł 7 października 1958 r. w Poznaniu, gdzie został pochowany.

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Polonia Restituta (1925), Brązowym Medalem „Za Długoletnią Służbę” (1938), harcerskimi Odznakami Honorowymi „Za Zasługę” (31 V 1921), „Wdzięczności (3 VII 1921) i „Orła Harcerskiego” (1921), Posiadał honorowy stopień harcmistrza Rzeczypospolitej oraz tytuł Honorowego Harcerza Rzeczypospolitej.

Obrazki z zycia Tadeusza Strumilly – artykuł (.pdf)